Jarenlang worstelde ik met het leven. En soms nog. We hebben een woelige relatie, het leven en ik. Ik was in gevecht met het lijden in de wereld. De lelijke dingen, oorlog, boze mensen, pijn en wanhoop, onrecht. De pijn in mezelf ook. En eindeloos worstelen met zingeving. Lange tijd kon ik me te midden van zoveel donkerte en lelijkheid nauwelijks staande houden. ​ Er waren momenten in mijn leven dat ik liever dood dan levend was, maar de angst was te groot. En ook de hang naar het leven, begreep ik later. Het verlangen te leven, voluit en op een manier die bij me past. Er was een moment – na een hele, héle donkere periode – dat ik besliste te blijven. Hier te blijven, in dit leven, op deze aarde. En ik gaf mezelf daarbij een missie: iets moois laten ontstaan uit al die pijn en al dat verdriet. Dat werd mijn zingeving. Verbondenheid creëren. Lelijkheid tot schoonheid transformeren. Lijden verwoorden in zachte zinnen, mooie zinnen, die schoonheid in zich dragen. En in die schoonheid ook hoop. Zinnen die deelbaar zijn. Die je kan uitspreken, neerschrijven en delen met anderen. Zodat ze ons als mens met elkaar verbinden. Want wat uiteindelijk het meest helpt tegen de pijn van het leven én de dood – die twee horen nu eenmaal samen - is nabijheid, schoonheid en verbinding. Zacht van Zinnen is – zoveel jaren later - het inlossen van die belofte toen aan mezelf: dat ik wat pijn doet en wanhopig maakt, tot schoonheid wil transformeren. Om zo een opening te creëren tot diepe verbondenheid. Die op haar beurt troost brengt. Zachtheid en schoonheid. Geen pleister voor de wonde, maar heling voor wat voor ons als mens soms te groot is om te dragen.