Sorry he
Valt het je ook op dat we met zijn allen zo vaak sorry zeggen? Vooral vrouwen laten zich dat woord heel makkelijk, veel te vaak, in allerlei situaties en als een automatisme ontglippen. Sorry! Het is eruit voor we er erg in hebben. En nee, het overkomt natuurlijk niet alleen vrouwen. Ook mannen bezondigen zich er aan. Ben jij ook zo iemand die sorry zegt voor dingen waar je helemaal niks aan kunt doen? Voor iets wat niet eens jouw verantwoordelijkheid is? Er gaat iemand op jouw tenen staan en jij zegt sorry, zoiets. Herkenbaar?
Het is zo jammer dat we geneigd zijn ons te verontschuldigen voor van alles en nog wat. Voor onszelf eigenlijk en wie we zijn. Echt schrijnend wordt het als er bij groot verdriet sorry’s opduiken. En ja, dat gebeurt. Heel dikwijls. Zelfs bij een overlijden verontschuldigen mensen zich als ze emotioneel worden. Als ze verdriet tonen. Als er tranen rollen of wanneer ze even niet meer uit hun woorden geraken. Compleet overbodige sorry’s dus. Maar o zo menselijk.
Tranen wegdringen
Onlangs mocht ik een afscheidsviering begeleiden waar enkele familieleden en vrienden het woord zouden nemen. Ik probeer sprekers vóór de plechtigheid zoveel mogelijk op hun gemak te stellen. Ik druk hen op het hart dat ze mógen wenen. Dat dat oké is. Het is niet erg als je niet meteen uit je woorden geraakt. Je hebt verdriet en dat mag er zijn. Want als je zelfs op het afscheid van een geliefde niet mag wenen, wanneer dan wel?
En toch vielen er vooraf al zoveel ‘sorry’s’. Bij de zoon die me nog iets wou vragen. De tranen kwamen sneller dan zijn woorden en terwijl hij zijn tranen terugdrong, zei hij: “Sorry”. De kleindochter verontschuldigde zich vooraf alvast voor het geval dàt: “Sorry, misschien word ik zo meteen wel heel emotioneel als ik daar vooraan sta.” En terwijl ze het zei, rolden de tranen al over haar wangen. “Sorry he,” zei ze terwijl ze haar tranen droogde.
Er zit zoveel liefde in verdriet
Na de viering klampte een vriend van de overledene me aan om ‘sorry’ te zeggen. Hij las een bijzonder mooie en bevlogen afscheidsbrief voor. Die iedereen in de zaal diep raakte. “Sorry dat ik er efkes niet meer uitkwam”, zei hij naderhand, “dat ik zo emotioneel werd.” Omdat hij bij het lezen van zijn brief even stil bleef terwijl hij tegen de tranen vocht. Omdat iedereen kon zien dat dit afscheid hem diep raakte. Zo diep dat het verdriet zijn stem deed overslaan. Daarvoor zei hij “sorry”. Terwijl net die momenten zijn toespraak zo gedragen maakten. Je voelde de liefde en ja, we hoorden ook het verdriet. In de warme woorden, de stiltes die langer waren dan verwacht, de woorden die er hier en daar haperend en tastend en zoekend uitkwamen. Wat. Was. Dat. Mooi. Want: zo écht en oprecht.
Verdriet mag er zijn
Ik begrijp het dat mensen zich verontschuldigen voor hun verdriet. Ik doe het zelf soms ook. We hebben hier in Vlaanderen niet bepaald onze (afscheids)cultuur mee als het gaat over emoties tonen en op een doorleefde manier afscheid nemen. Dus ja, ik begrijp het. Maar tegelijkertijd vind ik het diep tragisch dat we denken ons te moeten verontschuldigen als we bij het ultieme afscheid ons verdriet tonen. Sorry dat ik weende. Sorry dat ik niet uit mijn woorden kwam. Sorry dat ik een mens ben die verdriet heeft en dat niet ‘netjes’ weg kan stoppen.
Tranen helen
Uiteraard sta ik als afscheidsspreker klaar om over te nemen als een familielid liever het woord aan mij laat. Ik laat mensen niet aanmodderen in hun verdriet. Maar ik wil dat niet te snel doen. Laat de tranen maar komen. Dat mag. Laat het verdriet maar zijn. Geef het ruimte. Geef het licht en lucht. Deel het. Daarvoor zitten we toch samen bij het afscheid: om ons verdriet te delen. Om herinneringen op te halen. Om de pijn met zachtheid en liefde te omarmen. Als verdriet er mag zijn – er écht mag zijn – dienen troost en verbondenheid zich zoveel makkelijker aan. Kunnen we lichtpuntjes zien en naast al dat verdriet ook samen lachen om mooie herinneringen. Het voelen is een noodzakelijke stap in onze rouw. Het hoort bij ons mens-zijn. En het heelt.
Welkom
Dus nee, je hoeft niet sorry te zeggen voor je verdriet. Je bent welkom zoals je bent, met tranen, diep verdriet, al je liefde en pijn. Welkom.
PS
Verlang jij ook naar een afscheid waar je mag tonen wat je voelt? Waar je geen sorry hoeft te zeggen voor je tranen en verdriet? Waar er warmte is en je echt mag delen? Ik geef graag (mee) woorden en vorm aan wat er leeft in jouw hart. Bel me vrijblijvend voor informatie op 0476 55 02 78 of bekijk mijn aanbod op www.zachtvanzinnen.be
Comments